سعی شده است این مقاله تا حد امکان خلاصه باشد و بتوانید با مطالعه این مقاله کنترل دوربین خودتان را به صورت کامل در دست بگیرید. برخلاف دفترچه راهنمای دوربین، در این مقاله تنظیمات را به صورت کاملا عمیق بررسی نکرده‌ایم و فقط سعی شده است به اندازه‌ای در مورد هرکدام از آن‌ها صحبت کنیم که بتوانید کنترل دوربین خودتان را در دست بگیرید.

گام‌های مورد نیاز برای آموزش عکاسی با دوربین DSLR

در اینجا گام‌هایی که برای آموزش عکاسی با دوربین در این مقاله پوشش داده‌ایم را مشاهده می‌کنید:

• یادگیری حالت‌های عکاسی (shooting Modes)
• آشنایی با ایزو
• یادگیری مثلث نوردهی
• یادگیری حالت‌های نورسنجی و جبران نوردهی
• آموزش فوکوس
• آشنایی با حجم و انواع فایل
• یادگیری وایت بالانس

البته موضوعات خیلی بیشتری برای آموزش عکاسی با دوربین وجود دارد اما برای اینکه بتوانید کار خودتان را آغاز کنید فقط به این موارد بسنده کرده‌ایم.

نکته: تمامی نکاتی که در این مقاله آمده است علاوه بر دوربین‌های DSLR برای دوربین‌های بدون آینه نیز کاربرد دارد.

1- یادگیری حالت‌های عکاسی (shooting Modes)

بهترین گزینه برای شروع یادگیری عکاسی با دوربین حالت‌های عکاسی است. این حالت‌ها را احتمالا توسط یک دکمه چرخان که روی آن حروف و عباراتی مثل «Auto، Av، Tv، P و M» درج شده است می‌توانید پیدا کنید. انتخاب هرکدام از این حالت‌ها رفتار دوربین را زمان فشار دادن کلید شاتر معین می‌کند. برای مثال در صورت انتخاب حالت Auto خود دوربین تمامی موارد مربوط به نوردهی از جمله سرعت شاتر و دیافراگم را تنظیم می‌کند. حالات دیگر مثل Av، Tv، P و M نیز برای این تعبیه شده‌اند که شما کنترل بیشتری روی دوربین خود داشته باشید.

در صورتی که دکمه چرخان حالت‌های عکاسی شما کمی متفاوت‌تر است نیازی به نگرانی نیست. تولیدکننده‌های مختلف از عبارات مخفف مختلفی برای نام‌گذاری حالت‌های عکاسی استفاده می‌کنند. به احتمال زیاد روی دوربین شما به جای Av، Tv، P و M از عبارات A، S، P و M استفاده می‌کند اما عملکرد آن‌ها کاملا مشابه یکدیگر است. در ادامه درمورد این حروف اختصاری بیشتر صحبت کرده‌ایم.

اولویت دیافراگم (AV یا A)

حالت اولویت دیافراگم یکی از حالت‌های عکاسی نیمه اتوماتیک است. در صورتی که این حالت را انتخاب کنید فقط لازم است دیافراگم را تنظیم کنید. سپس دوربین براساس دیافراگم سرعت شاتر مناسب را انتخاب می‌کند. اما دیافراگم چیست و چرا باید آن را کنترل کنید؟

دیافراگم دهانه‌ی ورودی لنز است که در زمان باز بودن شاتر، نور از آن عبور کرده و به حسگر می‌رسد هرچقدر که دیافراگم بیشتر باز باشد، نور بیشتری هم از آن عبور می‌کند.

برای اندازه‌گیری میزان گشودگی شاتر از F-stop استفاده می‌شود و معمولا به شکل F-Number نمایش داده می‌شود. برای مثال ممکن است با اعدادی مثل f/2، f/2.8، f/4 و… برخورد داشته باشید. این اعداد نسبت فاصله کانونی بر قطر روزنه ورودی هستند. بنابراین یک دیافراگم باز عدد f-number کوچک‌تری دارد (مثلا f/2) و یک دیافراگم بسته f-number بزرگتری دارد (مثلا f/22). هرگام بستن دیافراگم (برای مثال f/2 به f/2.8 یا f/5.6 به f/8) میزان نوری که به حسگر دوربین می‌رسد را نصف می‌کند.

دیافراگم یکی از مهم‌ترین زوایای جنبه های عکاسی است زیرا به صورت مستقیم روی عمق میدان تاثیر می‌گذارد. عمق میدان مقدار مشخصی از عکس تصویر است که داخل فوکوس قرار دارد. منظور از عمق میدان بالا (که با استفاده از دیافراگم بسته‌تر (f-number بزرگتر) به دست می‌آید) این است که بخش بیشتری از صحنه داخل فوکوس قرار دارد. برای مثال پیش زمینه و پس زمینه عکس زیر را مشاهده کنید.

در عین حال عمق میدان کم (که با استفاده از دیافراگم بازتر (f-number کوچک) به دست می‌آید) باعث می‌شود که فقط سوژه داخل فوکوس باشد و پس زمینه عکس نرم و غیرواضح دیده شود. از این نوع دیافراگم برای عکاسی پرتره و حیات وحش استفاده می‌شود. همانطور که در عکس زیر می‌بینید از این عمق میدان برای جدا کردن سوژه از پس زمینه استفاده می‌شود.

بنابراین با استفاده از حالت اولویت دیافراگم می‌توانید به صورت کامل روی عمق میدان کنترل داشته باشید و تنظیم بقیه موارد را به عهده‌ی دوربین قرار دهید.

اولویت شاتر (TV یا S)

درست مانند حالت اولویت دیافراگم، اولویت شاتر نیز یکی دیگر از حالت‌های نیمه اتوماتیک عکاسی است. اما در این مورد شما به عنوان عکاس سرعت شاتر را تنظیم می‌کنید و تنظیم دیافراگم را به عهده‌ی دوربین قرار می‌دهید. سرعت شاتر که با ثانیه و یا کسری از ثانیه محاسبه می‌شود مدت زمانی است که شاتر برای گرفتن عکس باز می‌ماند. هرچقدر شاتر بیشتر باز باشد نور بیشتری به حسگر دوربین می‌رسد.

در صورتی که می‌خواهید یک سوژه سریع را فریز کنید باید سرعت شاتر را روی یک مدت زمان کوتاه قرار دهید. برای مثال برای گرفتن عکس زیر از سرعت شاتر خیلی سریع 1/4000 ثانیه استفاده شده است تا حرکت پرنده روی هوا فریز شود.

برای اینکه یک سوژه متحرک مثل آب آبشار و یا ابرها را تار کنید باید از سرعت شاتر طولانی استفاده کنید. به یاد داشته باشید که برای استفاده از شاترهای طولانی باید دوربین را روی سه پایه قرار دهید تا هیچگونه لرزشی نداشته باشد. برای اینکه بافت موج‌ها در عکس زیر به صورت نرم ثبت شود از سرعت شاتر 6 ثانیه استفاده شده است.

با استفاده از حالت اولویت شاتر، شما فقط سرعت شاتر مدنظر خودتان را تعیین می‌کنید و دوربین به صورت خودکار دیافراگم موردنیاز را تنظیم می‌کند.

حالت‌های اولویت شاتر و اولویت دیافراگم به عنوان حالت عکاسی نیمه اتوماتیک شناخته می‌شوند و خیلی از عکاس‌ها اعتقاد دارند که فقط با حالت عکاسی دستی یا Manual می‎‌توانید عکس‌های خلاقانه‌ای بگیرید. با این وجود این دو حالت به شدت کاربردی هستند و می‎‌توانند در زمان عکاسی به شما کنترل کافی را بدهند.

Program (P)

حالت عکاسی Program چیزی بین حالت‌های نیمه اتوماتیک و حالت دستی است. در حالت Program شما می‌توانید یکی از دو تنظیم سرعت شاتر یا دیافراگم را تنظیم کنید و مورد دیگر را به عهده‌ی دوربین قرار دهید. برای مثال در صورتی که سرعت شاتر را تغییر دهید، دوربین به صورت خودکار دیافراگم را تنظیم می‌کند و بالعکس. این موضوع به شما آزادی عمل خیلی زیادی می‌دهد و می‌توانید بدون تغییر مد عکاسی هرکدام از حالت‌های اولویت شاتر و اولویت دیافراگم را تنظیم کنید.

حالت دستی (M)

با استفاده از حالت دستی برای عکاسی تنظیمات نوردهی به صورت کامل در دست شما قرار خواهد داشت و باید دیافراگم و سرعت شاتر را خودتان تنظیم کنید. در این حالت یک نشان‌گر نوردهی روی صفحه نمایش یا منظره‌یاب شما وجود دارد که به شما می‌گوید عکسی که قرار است بگیرید تا چه میزان کم نور  Underexpose یا پر نور Overexpose است. اما شما خودتان باید سرعت شاتر و دیافراگم را تغییر دهید تا نوردهی اصلاح شود.

نکته: در صورتی که برای اولین بار قصد دارید دوربین خود را از حالت Auto خارج کنید، بهتر است از حالت‌های اولویت شاتر و اولویت دیافراگم به جای حالت Manual استفاده کنید. استفاده از این حالت‌ها خیلی ساده است و با استفاده از آن‌ها بهتر می‌توانید متوجه شوید که هر تنظیماتی چه تاثیری روی نوردهی تصویر شما دارد. به همین خاطر می‌توان این دو حالت را نقطه شروعی برای یادگیری کنترل دوربین دانست.

2- آشنایی با ایزو

ایزو معیار اندازه‌گیری حساسیت حسگر دوربین به نور است. این کلمه از عکاسی آنالوگ نشات گرفته است که فیلم‌ها حساسیت‌های مختلفی داشتند و هرکدام از آن‌ها تحت شرایط خاصی مورد استفاده قرار می‌گرفت. اکنون همین مورد در عکاسی دیجیتال نیز صدق می‌کند. حساسیت ایزو دوربین به صورت عددی از ایزو 100 (حساسیت کم) تا ایزو 6400 و بیشتر (حساسیت زیاد) اندازه‌گیری می‌شود و مقدار نوری که حسگر نیاز دارد را کنترل می‌کند.

در صورتی که حساسیت حسگر روی مقدار کمی قرار داشته باشد، به نور بیشتری برای رسیدن به نوردهی مناسب نیاز دارید. اما در صورتی که ایزو روی مقادیر بالا تنظیم شده باشد، می‌توانید با مقدار کمی نور هم عکس‌های مناسبی بگیرید. اجازه دهید برای درک بهتر ایزو نگاهی بیاندازیم به دو شرایط مختلف:

ایزو پائین

در صورتی که در فضای باز و یک روز آفتابی عکاسی می‌کنید، در طول مدت نوردهی، نور بسیار زیادی به حسگر می‌رسد و به همین دلیل نیازی نیست برای نوردهی صحیح حساسیت سنسور را افزایش دهید. بنابراین می‌توانید از مقادیر ایزو خیلی پائین مثل 100 یا 200 استفاده کنید. این کار باعث می‌شود که عکس‌های شما کیفیت خیلی زیادی داشته باشند و مقدار نویز آن‌ها خیلی کم باشد.

عکس پائین که با ایزو 100 گرفته شده است حتی در کراپ 100 درصد هم هیچگونه نویزی ندارد.

 

ایزو بالا

در صورتی که در شرایط کم نور مثل محیط‌های داخلی و… عکاسی می‌کنید، نور خیلی زیادی در اختیار حسگر دوربین نخواهد بود. در چنین مواقعی مقادیر ایزو بالا مثل ایزو 3200 حساسیت حسگر را افزایش می‌دهد و به همین خاطر تصویر به خوبی نوردهی می‌شود. البته این کار باعث افزایش نویز تصویر می‌شود. این نویز به شکل دانه‌های خیلی ریز روی تصویر دیده می‌شوند و کیفیت کلی تصویر را کاهش می‌دهند. همچنین بیشتر در قسمت‌های تیره‌تر تصویر مشاهده می‌شود.

نکته: باید همیشه تلاش کنید که ایزو را تا جای ممکن پائین نگه دارید زیرا هرچقدر ایزو پائین‌تر باشد نویز تصویر کمتر است و کیفیت نهایی عکس شما هم بیشتر خواهد بود. در صورتی که در فضای باز هستید و هوا هم آفتابی است ایزو 200 بیشترین مقدار مجاز است. در صورتی که هوا ابری باشد می‌توانید ایزو را بین 400 تا 800 تنظیم کنید. در فضاهای بسته نیز ایزو می‌تواند روی 1600 یا بیشتر باشد.

امروزه اکثر دوربین‌های DSLR از قابلیت ایزو خودکار (Auto-ISO) پشتیبانی می‌کنند. با این قابلیت دوربین ایزو را براساس حساسیت حسگر را براساس نور محیط تعیین می‌کند و آن را تا جای ممکن پائین نگه می‌دارد. در صورتی که تازه آموزش و یادگیری عکاسی با دوربین دیجیتال را شروع کرده‌اید ایزو خودکار ابزار خیلی کاربردی‌ای است. شما می‌توانید یک محدودیت حداکثری مثل 1600 یا 3200 برای ایزو دوربین تعیین کنید و دیگر نگران ایزو نباشید.

3- یادگیری مثلث نوردهی

دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو همگی اضلاع مختلف مثلث نوردهی هستند. تمامی این موارد یا روی میزان نور ورودی به دوربین تاثیر دارند (دیافراگم، سرعت شاتر) و یا میزان نوری که دوربین برای نوردهی مناسب به آن نیاز دارد (ایزو).

بنابراین تمامی این موارد به یکدیگر مرتبط هستند و درک ارتباط بین آن‌ها برای کنترل دوربین خودتان ضروری است. تغییر یکی از این موارد، دو مورد دیگر را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. برای مثال مقدار نوردهی تئوری ایزو 400، دیافراگم f/8 و سرعت شاتر 1/10 ثانیه را درنظر بگیرید.

در صورتی که بخواهید عمق میدان را کاهش دهید و دیافراگم را روی f/4 تنظیم کنید باید دیافراگم را به اندازه‌ی 2 گام کامل باز کنید. این کار به اندازه‌ی 4 گام نور ورودی به دوربین را افزایش می‌دهد و برای اینکه نوردهی تصویر را متعادل کنید باید یکی از کارهای زیر را انجام دهید:

1. سرعت شاتر را به اندازه‌ی 4 گام افزایش دهید و آن را روی 1/40 ثانیه تنظیم کنید
2. ایزو را 4 گام کاهش دهید و آن را روی 100 قرار دهید
3. ترکیبی از دو مورد بالا: سرعت شاتر را به میزان دو گام افزایش دهید و آن را روی 1/20 ثانیه تنظیم کنید «و» ایزو را هم دو گام کاهش دهید و آن را روی ایزو 200 قرار دهید.

تمامی این موارد مقدار نور ورودی را به میزان 4 گام کاهش می‌دهند و تاثیری که باز کردن دیافراگم روی نوردهی داشته است را خنثی می‌کنند. برای یادگیری این مورد فقط باید به یاد داشته باشید که تمامی اضلاع مثلث نوردهی به یکدیگر مرتبط هستند و تغییر هرکدام از آن‌ها روی موارد دیگر نیز تاثیر خواهد گذاشت.

با ترکیب حالت‌های عکاسی نیمه اتوماتیک با ایزو خودکار نیازی نیست خیلی نگران تنظیمات نوردهی دوربین خودتان باشید. اما درک ارتباط بین ایزو یا دیافراگم با سرعت شاتر و آشنایی با موارد استفاده‌ی هرکدام از آن‌ها قدم خیلی مهمی در یادگیری و آموزش کار با دوربین DSLR است.

4- یادگیری نورسنجی

در تمام قسمت‌های قبلی چند بار اشاره شد که دوربین میزان نوردهی را براساس نور موجود تنظیم می‌کند اما این کار چگونه انجام می‌شود؟

زمانی استفاده از هرکدام از حالت‌های نوردهی اتوماتیک (اولویت دیافراگم، اولویت شاتر، ایزو خودکار و…) دوربین همیشه سعی می‌کند نوردهی میانگین را محاسبه کند. دوربین تمامی بخش‌های کادر از جمله قسمت‌های تیره و روشن را مورد بررسی قرار می‌دهد و نوردهی را به شکلی انجام می‌دهد که نالیته  میانگین تمام تصویر خاکستری 18% یا خاکستری متوسط باشد.

این مورد به عنوان نورسنجی شناخته می‌شود. در صورتی که از یک صحنه‌ی سفید روشن مثل برف عکس گرفته باشید احتمالا متوجه شده‌اید که عکس از چیزی که می‌بینید تیره‌تر است. همچنین در صورتی که این کار را در یک محیط تاریک هم انجام دهید، تصویر به دست آمده همیشه روشن‌تر از چیزی خواهد بود که می‌بینید.

دوربین صحنه را به صورت خودکار متعادل می‌کند و در اکثر مواقع این کار باعث می‌شود که تصویر به خوبی نوردهی شود. البته می‌توانید تعیین کنید که چه قسمت‌هایی از صحنه توسط دوربین بررسی شود تا بتوانید روش نورسنجی را تغییر دهید.

به صورت کلی تمام دوربین‌ها سه نوع حالت نورسنجی دارند:

Average( نورسنجی میانگین ): دوربین تمام تون‌ها تصویر را ارزیابی می‌کند و نوردهی صحنه را روی 18% خاکستری تنظیم می‌کند.

Center-Weighted(نورسنجی مرکزگرا): دوربین منطقه مرکزی منظره‌یاب را برای بررسی مدنظر قرار می‌دهد. این منطقه می‌تواند تا 80% از کل کادر تصویر را پوشش دهد و فقط گوشه‌ها را نادیده بگیرد.

Spot-Metering(نورسنجی نقطه ای): دوربین از یک نقطه خیلی کوچک که معمولا در مرکز منظره‌یاب قرار دارد برای ارزیابی صحنه استفاده می‌کند. این نقطه حدودا 5 درصد از کل منظره یاب را پوشش می‌دهد. دوربین با بررسی این نقطه نوردهی تمام صحنه را روی 18% خاکستری تنظیم می‌کند.

نکته: در زمان شروع آموزش عکاسی با دوربین حالت‌های نورسنجی Average و Center-Weighted می‌توانند نقاط شروع مناسبی باشند. هر دو حالت نوردهی صحنه را به خوبی انجام می‌دهند و در صورتی که همیشه از یک حالت نورسنجی استفاده کنید، به زودی می‌توانید متوجه شوید که چه زمانی عکس‌های شما نسبت به چیزی که می‌بینید تاریک‌تر (Underexpose) و چه زمانی روشن‌تر  (Overexpose)خواهد بود.

اما اگر عکس شما Overexpose یا Underexpose شده بود باید چکار کنید؟ در بخش بعدی در این مورد صحبت خواهیم کرد.

5- جبران نوردهی

این قابلیت که معمولا با یک کلید کوچک که روی آن علائم +/- نوشته شده است یکی از کاربردی‌ترین قابلیت‌های دوربین است و باید حتما آن را یاد بگیرید. با این قابلیت شما می‌توانید اطلاعات خوانده شده توسط نورسنج دوربین را دستکاری کنید تا به نوردهی موردنظر خودتان برسید.

در صورتی که صحنه‌ی شما روشن است ولی دوربین آن را کمی تیره‌تر رندر می‌کند می‌توانید از جبران نوردهی مثبت استفاده کنید و به دوربین بگوئید که صحنه باید روشن‌تر باشد.

در مقابل اگر صحنه‌ی شما حاوی تون‌های تیره زیادی باشد ممکن است دوربین آن را کمی روشن‌تر از چیزی که می‌بینید رندر کند. در چنین مواقعی می‌توانید از جبران نوردهی منفی استفاده کنید تا به دوربین بگوئید که صحنه باید تیره‌تر از چیزی که ثبت کرده است باشد.

6- آموزش فوکوس

صرف نظر از اینکه از چه حالتی برای عکاسی استفاده می‌کنید و یا حساسیت حسگر روی چه میزانی است شما حتما باید سوژه‌ی تصویر را داخل فوکوس داشته باشید. در صورتی که فوکوس انجام نشود، عکس شما با چیزی که انتظار دارید خیلی متفاوت خواهد بود.

حالت‌های اتوفوکوس

دوربین‌های DSLR حالت‌های اتوفوکوس خیلی زیادی دارند اما برای سادگی کار دو حالت خیلی مهم که باید حتما با آن‌ها آشنا باشید حالت‌های AF-S و AF-C هستند.

AF-S یا Autofocus-Single: بهترین زمان برای استفاده از این حالت زمانی است که سوژه‌های شما ثابت هستند. زمانی که شما شاتر را تا نیمه فشار می‌دهید فوکوس انجام می‌شود و تا زمانی که کلید شاتر را نگه داشته‌اید روی همان نقطه قفل خواهد شد. در صورتی که قصد دارید فوکوس را تغییر دهید باید کلید شاتر را رها کنید و دوباره آن را تا نیمه فشار دهید.

AF-S یا Autofocus-Continuous: این حالت برای عکاسی از سوژه‌های متحرک و عکاسی ورزشی یا حیات وحش کاربرد دارد. هنگامی که کلید شاتر را تا نیمه فشار می‌دهید عمل فوکوس انجام می‌شود و روی سوژه قفل خواهد شد. در صورتی که سوژه حرکت کند فوکوس هم براساس آن تغییر خواهد کرد. این کار تا زمانی که عکس موردنظر خودتان را بگیرید تکرار خواهد شد.

نکته: این حالت‌ها را با کلید AF/MF روی لنز اشتباه نگیرید. منظور از AF فوکوس خودکار یا Auto Focus و منظور از MF فوکوس دستی یا Manual Focus است. این کلید برای مواقعی کاربرد دارد که شما می‌خواهید لنز را بدون استفاده از دوربین روی حالت فوکوس دستی قرار دهید. در صورتی که قصد دارید از حالت‌های اتوفوکوس بالا استفاده کنید، حتما این کلید را روی AF تنظیم کنید.

نقطه‌ی فوکوس

هر دو حالت ذکر شده در بالا به نقاط فوکوس وابسته هستند. هنگامی که شما از منظره‌یاب برای عکاسی استفاده می‌کنید احتمالا چندین نقطه یا مربع را مشاهده خواهید کرد. زمانی که شاتر را تا نیمه فشار می‌دهید، یکی از این مربع‌ها قرمز می‌شود. این مربع نقطه‌ی فوکوس فعال شما است و دوربین روی همین نقطه از صحنه فوکوس خواهد کرد. در تصویر زیر یک منظره یاب با 9 نقطه‌ی فوکوس را مشاهده خواهید کرد.

 

دوربین‌های DSLR امروزی بیش از 50 نقطه‌ی فوکوس دارند و خیلی از افراد تحریک می‌شوند که از نقاط فوکوس خودکار استفاده کنند زیرا فکر می‌کنند دوربین توانایی تشخیص دقیق فوکوس را دارد. اما فقط شما هستید که می‌دانید دقیقا باید روی چه چیزی فوکوس کنید. به همین خاطر بهتر است یک نقطه‌ی فوکوس را به صورت دستی انتخاب کنید و آن را دقیقا روی سوژه قرار دهید.

در صورتی که قصد داشته باشید یک نقطه فوکوس را انتخاب کنید، می‌توانید به سادگی با استفاده از کلیدهای جهت‌نما نقطه‌ی فوکوس را تغییر دهید. با استفاده از حالت فوکوس تک نقطه‌ای مطمئن خواهید شد که دوربین دقیقا روی سوژه‌ی مدنظر شما فوکوس خواهد کرد. پس از کمی تمرین هم قادر خواهید بود بدون اینکه چشم خودتان را از منظره‌یاب بردارید، نقطه‌ی فوکوس را تغییر دهید.

نکته: برای شروع کار دوربین خودتان را روی حالت فوکوس تک نقطه‌ای قرار دهید. به این ترتیب قادر خواهید بود که نقطه فوکوس را انتخاب کنید و مطمئن شوید که دوربین حتما روی سوژه فوکوس می‌کند. پس از اینکه مبانی فوکوس را یاد گرفتید می‌توانید دوربین از حالت‌های پیشرفته‌تر فوکوس استفاده کنید.

6- آشنایی با حجم و انواع فایل

شما این توانایی را دارید که حجم فایل و نوع فایل عکس‌هایی که با دوربین خودتان می‌گیرید را تغییر دهید. بهتر است حجم فایل را روی بیشترین مقدار ممکن (Large، Fine یا Super Fine) قرار دهید تا بیشترین استفاده را از رزولوشن دوربین خود ببرید.

همچنین می‌توانید عکس‌های خودتان را با فرمت Raw یا Jpeg نیز ذخیره کنید. فایل Raw غیرفشرده است و تمامی اطلاعات تصویر را در خودش ذخیره می‌کند به همین خاطر انعطاف‌‎پذیری خیلی زیادی در زمان ادیت عکس‌های خودتان دارید. اما این نوع فایل سختی‌های زیادی هم دارد. برای مثال باید تمامی عکس‌های گرفته شده را توسط برنامه‌هایی مثل لایتروم ادیت کنید و حجم این فایل‌ها نیز خیلی بیشتر است.

فایل Jpeg فشرده است و به صورت پیشفرض توسط دوربین پردازش می‌شود. این عکس‌ها بلافاصله پس از گرفته شدن آماده‌ی استفاده و چاپ هستند و حجم خیلی کمتری هم دارند. به همین خاطر در صورتی که محدودیت حجم دارید بهتر است از این نوع فایل استفاده کنید.

نکته: در زمان شروع آموزش عکاسی با دوربین فایل‌ Jpeg بهترین انتخاب ممکن است. این نوع فایل به شما این امکان را می‌دهد که بدون نگرانی بابت ادیت و… به یادگیری کار با دوربین خودتان بپردازید.

7- یادگیری وایت بالانس

در صورتی که با فرمت JPEG عکاسی کنید باید قبل از شروع عکاسی وایت بالانس دوربین را به صورت دقیق تنظیم کنید. وایت بالانس می‌تواند روی تون رنگ عکس شما تاثیر بگذارد. احتمالا شما هم متوجه شده‌اید که برخی عکس‌ها مقداری آبی‌تر هستند و یا در برخی دیگر همه چیز نارنجی به نظر می‌رسند. دلیل این امر وایت بالانس است. با اینکه می‌توانید این مورد را در کامپیوتر تا حدودی اصلاح کنید، اما بهتر است قبل از شروع عکاسی وایت بالانس را تنظیم کنید.

منابع نور مختلف مثل خورشید، لامپ، مهتابی و… نور را با طول موج‌های مختلف بازتاب می‌دهند و به همین خاطر دمای رنگ آن‌ها نیز متفاوت است. نور شمع و یا نور آفتاب در زمان طلوع و غروب گرم است و حاوی مقادیر زیادی طول موج قرمز/نارنجی است. نور مهتابی خیلی سردتر است و حاوی طول موج آبی است. این نورهای رنگی روی رنگ اشیا مختلف هم تاثیر می‌گذارد ولی مغز ما به اندازه‌ای باهوش است که این موضوع را تشخیص می‌‎دهد و آن را اصلاح می‌کند. به همین خاطر همیشه یک سطح سفید را به رنگ سفید می‌بینید. اما دوربین شما به این اندازه باهوش نیست و به صورت پیشفرض رنگ‌های نارنجی و آبی بازتاب داده شده از دوربین را به همان شکل ثبت می‌کند.

نکته: عکس بالا به صورت Raw ثبت شده است که آزادی عمل بسیار زیادی برای اصلاح وایت بالانس به شما می‌دهد. فایل‌های JPEG توانایی محدودی برای اصلاح وایت بالانس دارند. به همین خاطر قبل از گرفتن عکس JPEG باید وایت بالانس تصویر را تنظیم کنید.

از آنجایی که دمای رنگ منابع نوری مختلف شناخته شده است، داخل تمام دوربین‌ها چند حالت پیشفرض برای غلبه بر این موضوع تعبیه شده است. حالت خودکار (Auto WB  یا AWB) تلاش می‌کند با تشخیص رنگ غالب صحنه، رنگ نور را تشخیص دهد و آن را خنثی کند. با این وجود این حالت ممکن است همیشه به درستی تشخیص ندهد و رنگ‌ها را به صورت غیر دقیق ثبت کند. به همین خاطر بهتر است قبل از گرفتن عکس وایت بالانس را به صورت دستی روی یکی از حالت‌های زیر تنظیم کنید:

Daylight: از این حالت باید در روزهای آفتابی استفاده کنید. نور خورشید در روزهایی که هوا صاف است تقریبا نزدیک به نور طبیعی است که ما هر روز مشاهده می‌کنیم

Cloudy: این حالت برای عکاسی در روزهای ابری مناسب است و یک تون گرم به تصاویر شما اضافه می‌کند.

Shade: باید در مواقعی از این حالت استفاده کنید که قصد عکاسی در سایه را دارید. عکس‌هایی که در سایه می‌گیرید معمولا سردتر و آبی‌تر هستند و باید مقداری تون گرم به آن‌ها افزوده شود.

Tungsten: این حالت برای عکاسی در منزل و یا در کنار نورهای خیابانی مناسب است. با استفاده از این حالت مقداری از حجم تون‌های زرد کاسته خواهد شد

Fluorescent: این حالت تون‌های سبز/آبی لامپ‌های مهتابی و فلورسنت را اصلاح می‌کند.

Flash: فلاش یک تون آبی به تصویر اضافه می‌کند و استفاده از این حالت باعث می‌شود کمی گرمای عکس شما تغییر کند.

نکته: تا جای ممکن از وایت بالانس خودکار دوری کنید و تلاش کنید آن را به صورت دستی تنظیم کنید. در فضاهای باز نور را براساس شرایط آب و هوا تنظیم کنید و در فضاهای بسته نیز باید به نوع لامپ‌های استفاده شده توجه کنید.

جمع‌بندی

این موارد تمام چیزهایی هستند که برای آموزش عکاسی با دوربین و غیرفعال کردن حالت خودکار باید بدانید. لزوما نیازی نیست که تمامی این موارد را از روز اول امتحان کنید اما اطلاع از تاثیر هر کدام از این تنظیمات به شما کمک می‌کند کنترل دوربین را به صورت کامل در دست بگیرید. یکی از بزرگترین گام‌ها برای حرکت به سمت عکاسی Manual قرار دادن دوربین روی یکی از حالت‌های اولویت شاتر یا اولویت دیافراگم است. پس از اینکه با این دو حالت به صورت کامل آشنا شدید می‌توانید از حالت Manual نیز استفاده کنید. پس از مدتی قادر خواهید بود با استفاده از دوربین خودتان دقیقا به نتایجی برسید که همیشه به دنبال آن‌ها بوده اید.